‘Varkensboeren Mareille en Rense zetten de deuren van hun boerderij voor ons open. Zij bouwen dit jaar een nieuwe biggenstal om te kunnen groeien van 800 naar 1900 biggen.’
We hebben het over een aflevering van de NPO serie ‘Het Boerenleven’ van 22 december 2016.
Ik kwam deze aflevering tegen omdat iemand het gedeeld had op FB. Aangezien ik altijd zeer geïnteresseerd ben in de bijzondere denkwijze van veeboeren heb ik de hele aflevering bekeken.
Denk ik nu anders over varkensboeren? Nee, niet echt. Wanneer je je stal openstelt voor tv opnamen heb je de boel op orde, voor varkenshoudersbegrippen wel te verstaan. In de aflevering zie je dan ook geen zieke en gewonde dieren. Wat je ook niet ziet zijn de castraties van biggenstaartjes bijvoorbeeld. Eén blik op hun kleine achterwerkjes leert mij dat dit wel degelijk gebeurt.
Wat weer bevestigd werd is het verschil in hoe je tegen de waarde van een dierenleven aankijkt. Voor mij heeft elk leven waarde, of het nu een mens of een varken is. Voor boeren is de waarde van een varken wat hij er aan verdienen kan. Zo wordt er ook gesproken over rendement van een varken en hoelang zij ‘nog meegaat’.
Een varken gaat volgens de boerin 8 cyclussen mee en krijgt iets meer dan twee keer per jaar zo’n 17 biggen. Een van de varkens die je in de uitzending ziet vertrekken naar het slachthuis heeft ‘goed geld opgeleverd’, zij ging 10 cyclussen mee, maar was nu niet meer rendabel. Daarom gaat ze naar de slacht, dan levert nogmaals geld op voor haar vlees.
Op een bepaald moment zie je dat ze een net geboren biggetje dat het moeilijk heeft verzorgt. Tegen haar man zegt ze: ‘Pak jij die andere even, die doet het ook nog wel’…
Ook ‘maakt’ de boerin biggen en daarvan wordt weer een ‘mooi stukje vlees’ gemaakt. Ze eten overigens varkensvlees van hun eigen varkens.
De boerin vindt het verschrikkelijk dat bepaalde organisaties leugens rondstrooien over varkensboeren. Ze hebben het zo zwaar, ze werken hard en verdienen weinig geld en ‘iedereen moet toch eten?’ Alsof je dode dieren nodig hebt om je te voeden…
Daarna vertelt ze hoe fijn het is op een boerderij te wonen en dat het gevoel van vrijheid en ruimte zo prettig is… met honderden varkens opgesloten in de stallen op hun erf. Maar, zegt ze, dieren zijn niet hetzelfde als mensen, dat moet je los van elkaar zien.
De boerin, zwanger van haar vierde kind, trekt niet de vergelijking naar de gedwongen zwangerschappen van de varkens. En naar de baby’s die de zeugen weer afgenomen worden om plaats te maken voor een volgende zwangerschap. Oh nee, dat moet je los zien van elkaar.
Hoewel de boerderij is overgenomen van de ouders van de boer en de boerin niet uit een veehouderfamilie komt is zij degene die het meeste praat, haar man komt er vaak maar amper tussendoor. Wat mij ook opviel is dat de boer het over de zeugen heeft als een ‘hij’. Blijkbaar is dit normaal, het zelfde zag ik een tijd geleden ook bij een uitzending over een melkveehouder die het over ‘hij’ had wanneer hij een koe bedoelde… Vreemd.
Nee, mijn mening is niet veranderd, zelf niet bij veeboeren die het relatief goed voor elkaar hebben. Dieren zijn geen dingen, dieren zijn geen voedsel. Daar verandert geen veeboer iets aan.
Bekijk de aflevering en oordeel zelf.
En nee, ik zal deze keer niets zeggen over het bontje aan de jas van mevrouw de boerin…
Monique (12-04-2018)
Monique Schouten 